-
1 κεντεω
(дор. 3 л. sing. aor. κέντᾱσε, эп. inf. aor. κένσαι)1) колоть, жалить(κώνωπες γλώττῃ κεντοῦσιν Arst.)
τὸ πρόσωπον κεντούμενος Arph. — ужаленный в лицо2) колоть стрекалом, погонять(τὸν ἵππον Hom.)
3) колоть, ранить, поражать(τὰς κόρας Eur.; τινα Plat.; τὰ ὄμματα Plut.; μαστιγούμενος καὴ κεντούμενος Xen.)
μηδ΄ ὀλωλότα κέντει погов. Soph. — не бей павшего